Papatyam!
Ne çok yüz sürdüm vuslatı olmayan aşkının hasretine
Aramızda haksız uzaklar olan suskun cümle
Arada küserim, kapanır gönlüm
Nar gibi yanar, sevip de yok gibi yaşarken
Yüreğimin mevsimsiz sevgisinde
Ay, gün, saat başa çıkamıyor ki
Zaman yarışsın içimde
Uzaklar bir kısalır, bir katlanır deli yüreğimde
Gönül kıyımdan katlayan bir özlem
Dudaklarım kuru çölünde
Gözlerim, gözlerini arar
Yüreğim sevgisiz, sevgisinde
Parçalanmış gönüllerin feryatları
Duyan var mı sessiz ağıtları mı?
Hep terk edilmenin ardında
Kahrolan yüreği gören var mı?
Ziyan olan umudun çıplak yankılarını
Çınlayan feryadın hesapsız cevabını
Kahrolası hayatın pahalı sorunlarını
Sorgulamaya cesareti olan var mı?
Bitmek bilmeyen gönül sancılarını
Yoluna kurulan hain tuzakları
Gün görmeyen biçare sevdaları
Zamanın çarkında gören var mı?
Artık yoruldu, yorgundur bedenim
Taşımaz oldu yüreğimi
Geceler bir deprem gibi düştü
Hüzünlerim, çaresizliğim
Yalnızlığın ayak seslerinde ürperdi gözlerim
Artık yoruldu deli yüreğim
Gidişini unutmadım, unutamadım
Ve sen ansızın, öylece çekip gittin
Oysa benim dünyamda aşklar diye bir şey yoktu
Seni sevmekti her şey
Artık bu yorgun yüreğimi taşımaz oldu bedenim
Korktum gecelerin sabahına varamamaktan
Çünkü içimde bir umut, bir sen vardın
Yüreğim seni sevdi ama sen
Beni yalnızlıkla prangalayarak öylece çekip gittin
Her gece gökyüzüne baktım
Ve her defasında bir sigara yaktım
Bir ah çektim her defasında, acıdı canım
Artık yüreğimi taşıyamaz oldu bu beden
Beter ol diyesim var, vurunca şişenin dibine
Sen de ağlarsın belki benim gibi
Kırarsın kadehleri bir bir
Tıpkı kalbimi kırdığın gibi
Nasıl da kızıyorsun geçen zamana
Beter ol diyesim var ama Allah‘ından bul diyorum yine de
Aklına gelsin hep seni ölümüne sevdiğim
Vur kadehleri her gece yerlere
Ne günün belli olsun ne de gecen
Kendini hapsedersin o şehirde
Senin de yansın için hep
Senin gibi vursun arkandan, benden çok sevdiğin…