İNSAN MUM VE ALEV

Geceleri severim çok,
Düşler sığınağımdır geceler
Her deminde dolaşır
Sırrını ararım gecenin

Ve fakat;
O gece var ya o gece
Bambaşka bir gece oldu
Bir mum düştü düşüme
Alevi üstünde, çok saydam

Mum,
Bir tabağa oturmuş
Işık veriyordu haneme
Vardım yanına usulca
Hafifçe bir el salladım

Alev,
Bir sağa, bir sola döndü
Sonra, birden
Hafifçe üfledim
Titredi alev, isteksiz
Sönmeye direndi sanki

Sonra, az sonra
Oturdum ve seyrettim
Alevi tepesinde o mumu
Eriyordu mum çaresiz
Feryat etmeden
Kendi halince
Tabağına biriktiriyordu
Kendinden eriyen tortuyu

Düşündüm,
Yeniden bir daha
İnsana çok benziyor
Titremek korku ise
Meğer alevde korkarmış

Zayıflıyordu alev
Yine kendi halince
Yeniden el salladım
Alevi yattı sağa
Üfledim tekrar
Titremeye başladı
Alev şaşkın,
Mum çaresiz eriyordu

Alevin marifeti,
Eritti mumu, dibine yığdı
İşte o an
Son nefesini verdi mum
Gecemin sığınağı
Karanlığa büründü

Evet,
Mum insana benziyor
Korktuğunda titriyor
Şaşırınca sağa yatıyor
Bazen;
Sola da yatıyor


Alev,
Mumun ömür törpüsüdür
Eritir, yığar ve bırakır koltuğuna
Dibinde sadece
Mum artığı kalır, bir ceset

Ömür,
Mumun ömrü bu kadar(mış)
Ya insanın ömrü
Bir mum, bir ışık kadar(mış)
Alev ömür törpüsü ise
Çile, hüzün ve umutsuzluk
İnsan ömrüne alev olur
Eritir, dibine yığar ve bırakır
Işık söndü, mum tükendi
Ve ölüm hak oldu.
Son nefes…