Papatyam!
Gönlüme kış gelmiş kar yağıyor
Bir daha açmaz güller
Tekil mutluluklarım
Çoğul yalnızlıklarımdır senden geriye kalan
Bana düşen mutlulukla ne kadar yaşanırsa
Say ki o kadar yaşadım
Ey gönlümün Papatyası, böyle mi bitecekti ha
Söyle, böyle mi bitecekti?
Sen gittin ya, dünyaya sığmaz oldu bedenim
Yelkensiz deryalara açıldım
Rüzgâr savurdu kıyılara vurdum
Caddelerin kalabalığı yuttu beni
Şimdi başıboş hüzün sokağında
Dışım içime don, üşüyorum
Yüreğim ise sen diye titremekte
Sen varsın gözlerimde, hasret kaldığım
Yine kahreden bir yalnızlık
Teselli adına, yüreğime söylediğim en mutlu yalan
O da beni seviyor, oldu
Gönlüme kar yağıyor
Bir daha açmaz güller
Şimdi acılarım darağacında
İçime dökülen gözyaşlarımı sundum
Dönüşlerim biletsiz kaldı
Bana bakmadıkça
Varsın geride kalsın kederli gözlerin
Kar yumağı olsun saçların
Sensiz yok olsun hayat
Gönlüme kar yağıyor
Bir daha açmasın papatyalar, gelincikler, kardelenler…