Karanlık bir dehlizde seninle kurduğum
düşler miydi,
Ruhumun en güzide satırlarını aydınlatan
ve elaya çalan gözlerin...
Ansızın dizelerimde beliren gün batımının
akşamı mıydı,
Hani şu ufukta beliren gemileri izlerken
eriyip giden saç tellerin...

Apansız elime tutuşturduğum bir kalemin
son satırları mıydı,
Dizelerin içinde boğulurken,kaybolurken ki
o solgun bakışların...
Belki de uykuyla uyanıklık arasında izlediğim
tatlı bir rüya mıydı,
Seni her gördüğümde mısralarımda beliren
o rengarenk Anemon’ların...

Çılgın denizlerde savrulurken yaralı bedenim
şuursuzca beklemek miydi,
Sanki o bekleyişlere,o vazgeçişlere gebeydi
şu mahmur bakışların...
Amansız dalgalarda şu mahzun kalemim
güneşe hasret miydi,
Belki de hilali görünce sustu şu dizelerim
ay ışığında kaldı salınışların...

Her yer ölüm sessizliğine bürünmüştü sanki
Geriye anılar ve kayboluşlar kalmıştı,
Ve kalemini gömmüştü bir sahil kenarına
Kağıtları yırtıp bir gemi yapmıştı sonsuzluğa,
Son olarak da şu sözleri söylemişti şair;
"Gecenin bir vakti her ay hilale çaldığında,
Her baktığımda,bil ki seni hatırlayacağım,
Varsın o gecelerde de güneş doğmasın..."