Yorgunum dostum,
Soluksuzca geçip giden yılların
Uçurumun kenarında kurulmuş divanın,
Yanı başındayım sessizliğe sürgün...
Zihin yorgun,gönül yorgun,
Bir çift laf etmeye korkan şu dil,
Kalabalıkların muhasarasında kalmış ki
Kepenk vurmuş ağzına,kelimeler suskun...
Zaman geçerken dönencelerin ardında
Renkli kupürler altın oluvermiş,
Sükûnet gümüş olmuşsa ne çıkar,
Kalbim,sükûtu bir erdem bilenlere vurgun...

Yorgun düştü dostum kalemim,
Herkes her şeyi bildiğini zanneder olmuş,
Peki neden çöplerle dolu şehrin çehresi...
Sükûnetin mânâsını yazar kalemim,
Lakin herkes çekingenlik zanneder olmuş,
Bilmezler ki bu dik duruş bilgiye aç olmanın,
İnsanca yaşayabilmenin meselesi...

Yorgunum dostum,
Şuursuzca ortasındayım bir gece vaktinin,
Gökte can çekişen kuyruklu yıldızların,
Eşiğindeyim,suskunlar kervanında sürgün...
Gece yorgun,gündüz yorgun
Susarken konuşmayı öğrenmiş şu dil,
Nice beşer ağız dolusu konuşurlar ki
Lakin gönülden gönüle giden yollar suskun...
Yıllar geçerken herkes yarışır lafügüzafta,
Kimisi beşerken bilgin oluverirmiş,
Lakin var sen insan kal ne çıkar,
Kalbim,insanca ömrünü tüketenlere vurgun...

Yorgun düştü dostum kalemim,
Herkes her şeyi bildiğini zanneder olmuş,
Peki neden çöplerle dolu şehrin çehresi...
Sükûnetin mânâsını yazar kalemim,
Lakin herkes çekingenlik zanneder olmuş,
Bilmezler ki bu dik duruş bilgiye aç olmanın,
İnsanca yaşayabilmenin meselesi...