Ruhum kafesinden kurtulmak isteyen
bir kuş gibi çırpınırken
Ve
Herkese yabancılık çekerken tanıdım seni



Seni tanıdığım zamanlarda
Cam kırıkları gibiydi
Can kırgınlıklarım
Ne yaşamasını bilirdim
Ne de yaşatmasını

Ne sabahların anlamı vardı
Ne de akşamların
Ne konuşmasını bilirdim
Ne de bildiklerimi konuşurdum.


Ne kelâmım vardı
Ne kalemim
Susmak
güvensizliğimin ardına sığındığım
umutsuz silahımdı

İsyanlarımı kimse duymazdı
duyurmazdım korkularımı
Binlerce kalabalık içinde yaşadığım yanlızlığı bilmezdi hiç kimse.
Kendi halimde yaşardım.
Ya da yaşadığımı sanırdım işte

Aydınlıkta bile karanlıktaymışcasına korkardım
Görmezdi gözüm
ne baharın yeşilini
Ne de göğün mavisini
Bilmezdim
Yaşadığım an ’ın kıymetini


Sıkılırdım kalabalığın içinde
Herkese yabancı
Kendime yalancı

Ve dostum olurdu çayım sigaram


Sen bir ışık gibi çıktın karşıma
Dudaklarımın düğümü çözüldü
Solmuş kararmış bir filizdim köşede
Zifiri karanlıklar aydınlığımı yutarken
Bir tutam gün ışığı oldun
Huzur oldun içime
Çoğaldıkça çoğaldın sıcaklığınla


Seni tanıdığım an
Her şey öylesi güzelleşti ki

Seni sevmek  her şeyi sevdirdi.
Tabi her şeyden çok seni sevdim
Ben seninle gülmeyi
gülmenin güzelliklerini sevdim
Binlerce kalabalığın içinde kaybolmadan
sevmeyi öğrendim

Mücadele etmeyi
ayakta durabilmeyi
Umutlardan koskoca
ucu bucağı olmayan bir yol çizmeyi öğrendim.
Sevdin sevdirdin
bana yaşama gücü verdin


Yol arkadaşı
kalp sırdaşı
hayat oldun
hayatım oldun
Ben seninle yeniden doğdum.


Sen tüm çaresizliklerimin içinde bana umut ışığı oldun
Önce elimden tuttun
Hiç bırakmadın
Sonra
Sığmaz oldun içime
Aktın
Taştın
Ama bitmedin
Benim dünyamda öyle bir yerin var ki
Seni çıkarıp alsalar
Benden geriye hiç bir şey kalmaz.



Seni tanıdığım güne şükürler olsun 🐞


Meryem Ayan