Ben belki senin tanıdığından daha cesaretliyim
Bilmiyorsun deli yanlarımı
Ben seni sevgimle yücelte bilirim
Nefretimle hiç acımadan gömebilirim de
Bir pirinç tanesine sana olan aşkımı yazabilirim
Bir kalemde hiç umursamadan silebilirim de
Senin için ne derlerse desinler ben bendeki seni bilirim
Bir çırpıda bir hiç uğruna seni içimde öldürebilirim de
İnsanı en çok sevdiği parçalıyor ne yazık ki
Ve en çok sevdiğinden yara alıyor
Şimdi bir zamanlar hüküm sürdüğün yüreği tanıyamıyorsun değil mi?
Ben giyinip kuşanmıştım halbu ki aşk zırhımı
Senin gözlerinden kalbine inen yola koca bir ordu yollamıştım
Kalbine sapladığım aşk okuyla...
Yalanları aldatmaları hasretleri acıları bileyip atmıştım
Ya da attığımı sanmışım işte...

Şimdi yalandan dolandan kurduğun
O koskoca viraneyi yakıp yıkıyorum

Sen diye biri hiç olmadı
Seni tanımıyorum...