Âhhh içime tıka basa doldurduğum
Yalnızlık hiç bana göre değil
Oysa ki kendi kendime güpgüzel yetiyordum bir zamanlar
Yada kendimi öyle avutuyordum


Ne zaman ki
Annem , babam son seferine çıktı
Sevgi dolu kalbimi çarmıha gerip
Kahır dolu yıllara boyun eğdim
İşte o zaman sanki yavaş yavaş tükendim
Zorla içime sığan hüzne esir oldum


...


Parmak uçlarımda uzadıkça hasret
Köhne bir yalnızlık türküsü söylüyor gurbet
Bomboş sokaklarda öksüz adımlarım ve ben
Yürüyoruz tatil sabahı
İn cin top oynuyor yeminle
Oysa ki gün çoktan doğdu yeryüzüne
Buğulu göz bebeklerimin uykusuzluğu ile birlikte


Hayret
Bahçemdeki yetim kuşlar bile nakarat tutturmuş bu sessizliğe
Çıt yok
Rüzgarın nefesi saçlarıma dolanmasa
Ölü taklidi yapıyor zannedeceğim bütün evren
Birde buz kesen kimsesizlik kalbimi acıtmasa
Ne iyi olurdu


Derken
İki karga yetişti imdadıma
Gagalarındaki cevizlerle
Alman komşunun köpeği havlamaya başladı
Evin camında oğlum beni bekliyor


Evettt
Evettt tarih öncesi mumyalanmış kalbim
Nasıl da atmaya başladı
Demiştim yalnızlık bana göre değil


Hayat belirtilerine rastlıyorum dört bir yanımda
Son ses en sevdiğim şarkı
Yardan hediye kuşlu fincanda sütlü kahvem
Bir kedim Spot eksik
Bir Sen
Bir de bütün aynalardan gülümseyen ben


Bu anı ölümsüzleştirirken parmak uçlarım
Pır pır eden ruhuma dokunmadan
Sandık sandık naftalin dökün mutluluğun üzerine
Bir de nazar boncuğu
Lütfen
Lütfen ama
Oyunbozanlık yapmayın




nagihan