Devlerin omzunda cüceler
Yüzlerinde sahte gülüşler
Katledilirken kadınlar, ceninler, bebekler
Yıkılırken kubbeler
Zafer çığlıkları atıyorlar yedi cihana
Sırtları dönük yüce divana

Yükseldi kanatsız melekler arşı alaya
Gökyüzünün kapıları kapandı
Sular çekiliyor dünyadan
Zafer diye bildikleri
Bir ağacın gölgesine saklanmakmış
Tarihi unutmuş insanlık
Günü gelince elbet mazlum dile gelecek
Herşey başladığı yerde bitecek

Yüzü ışıl ışıldı
İnci, mercanla süslüydü tacı
Ağlamaklı sesler çıkardı
Altın kadehte şarap niyetine
Ekmek banıp, içerken kanını
Halka İsa’nın yoksulluğunu anlattı

Herkes rüyasında
Kendi kehanetini bekliyor
Kimi dünyayı, kimi gökleri yönetmek istiyor
Kimi tanrı olmaya özeniyor
Kimi vadedilmiş topraklara göz dikiyor
Lakin kutsal kitaplar sizi hep reddediyor
Ahde uymayanı lânetliyor

Bir kavim ki Musa’ya ihanet etti
Bir kavim ki tanrıyı inkâr etti
Bir kavim ki İsa’yı çarmıha gerdi
Kibir ki bir meleği iblis etti
Tarih tekerrür etti
Harut ve marut çıktı ortaya

Başka güneş
Başka toprak
Başka tanrı arıyorlar
Boyunlarında halka
Yüreklerinde kara
Törelerini taşıyorlar yanlarında
Rezil ruhlarını sokmaya çalışıyorlar tapınaklara

Zorlama insan
Sen istiyorsun diye bozulmaz mizan
Yaptıkların kalmayacak yanına
Nizamı Alem son halkayı taktı boynuna
İnansaydın Musa’ya
Girerdin vadedilen toprağa
Yüz karası bir kaçış düştü payına
Zebaniler çıktı yoluna
Daha çok ağlayacaksın o duvara baka baka

Z. Özmen
21Aralık2023