MüSaDeNiZLeGöğsümde hummalı bekleyiş Çocukları düşünüyorum Esmer, sarışın, kumral bakışlı savaş çocuklarını Ellerimi bozgun yağmurlarında yıkıyorum Sokak kemancısı ağlatırken notaları Dünden halliceyim Biraz do Biraz la En çok si Demem o ki Şiir yazan herkes şair değil Ben kalbimin sesini yazıyorum Hiç iddiam yok Nöbet tutan kelimeleri döküyorum gözlerimin Hem yeşil Hem mavi ırmağından Bazen kor ateşler yanıyor göz bebeklerimin şelalesinde Mahcubum elbette ki ruhuma Şair olmayı beceremediğim için Affetin âhuzar elllerim Ìçimì oluk oluk dökerken sizi üzdüğüm için Elbet bir gün şair olup Şiirler yazacağìm yedi göğü titreten Ve parmaklarımın yorulduğuna değen Ama önce yetim ve öksüzlügümü avutup Hüznün arsız hıçkırıklarını dindirmeliyim Şimdi bir demlik kaçak çay kadar ara İzninizle Perde kapanmadan Işıklar sönmeden Pembiş kaşkolumu dolayıp boynuma Kırlangıç çığlıklarını susturup Karın masumiyetinden doyasıya öpmeliyim nagihan |
Sanırım insan kendi kendisini tartacak ve tevazu gösterirse şair değilim diyecek. sizin sayfa her zaman dolu dolu, fazla tevazu gösterince gerçek sanırlar demiş atalarımız, Benim gözümde iyi bir şairsiniz, içtenlikle söylüyorum, neler var neler sayfaları dolaştıkça rastlıyor insan
sevgilerle