Şair bir avcı gibi kendi çölünde kendi serabının peşinden iz sürüyor"

Kendi hayâl denizinde kendi salında,
varacağı menzile doğrubkararlılıkla yürek çekiyor.
Kendi ikliminde kendi baharının sancısını kendi aynasından göstermeye çalışıyor.

Kendi aklının yontucusudur şair.
Kelimeleri öyle bir şekle sokar ki ona nefesiyle can verir, onu hep canlı tutmanın derdiyle iştigaldir.

Şehrin yalnızlığını, ışıkları çalınan pencereleri,canhıraş ağıtlarla bir kiprit çöpü çakarak aydınlatmaya çalışıyor.

Ölmüş ağaçlar, kaybolan gölgeler, ağlamayı unutan anneler, çığlıkları es geçilen kulaklar vs...hepsi şiirce ,şairin objektifinden .

Şair yüreğinin hudutları o kadar geniştir ki,
orada kendi özgeleriyle birlikte başkalarının çektiği ıstırabı da beklediği mutluluğun seslerini de duyurmak zorunda yine şiirce.


Şirselliğe bürünen külfetler zincirinde elde edilen en değerli şeylerden biri de hürriyet aydınlığı olsa gerek


Yağmur yağarsa eğer,
silinir elbet şehrin kir karanlığı.
Tahliye edilir elbet yalnızlıklar suni kalabalıklardan.

diyerek,
tebrik ettim sevgili şiirdaşımı

Tebessümle

Yağmurun kirini ne akıtacak
Ak'saydı kiri yağmurun
gözlerim tutmayacaktı
Z raporunu bulaşık aşkların...

Tebrikler sevgili Tesbih .

Hiçbir güç yetmiyor içimizin kırıklarını onarmaya
her şehir bir insan bir çocuk bir dünya ki her yanı ateşe verilmiş
zaman telafisi olmayan tek sızımız acılarımızı büyüten
belki , belki bir gün duyulur da avazlarımız
yaşam avlumuza serilmiş hüzünlü sabahlara bahar dolar gülen çocukların kahkahalarıyla aydınlanır gün

Hep umuda

Tebriğim ve sevgimle şairim