Sana üzülme demeyeceğim...
Üzülmelisin, üzülmek yaşam kadar gerçek.

Kahrolmak kahırları getirecek, et tırnaktan ayrılırken tabi canın acıyacak.
Bir kuş havalanacak yüreğinden, yuvasız, sahipsiz kalacak.
Ağlamak kaplarken günlerini, kolsuz, kanatsız alışmak zorunda kalacaksın.
En zor olan kısmı başlayacak.
Sonra "ben nelere alışmışım" diyeceksin.

Acı acı gülmeyi öğrendiğinde, bir kaçış rolü ile tanışmış olursun ki;
Sana denilen bütün sözler çoktan yakmıştı yüreğini, ve hiç kimse seni anlamamıştı.

"Üzül kaybına" dedim ya...
Daha önce hiç onlar ellerini kaybetmiş miydi?
Gözlerini, dillerini bile bilmezlerdi.
Bilemezlerdi sendeki acının tarifini, sen hariç kimse yapamazdı ki...

Vakit acılara alışma vakti !
Sen her zaman güçlüsün unutma.
Benim on dört yaşında hiç büyümeyen kızım
Kınasız kuzum,
Yoldaşın hep burada, sen hiç unutma kuzum, unutma.

Yunus yaşar