1
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
258
Okunma
Alacalı yalnızlıklarım,
bırakılmış bir cami avlusunda,
küçük musalla taşına kazınan ürkek kaderimle baş başa.
Kalem yazsa, kederler "yazma" diye kavgaya tutuşur.
Akşam ezanı yeni okunurken,
ebabil kuşları derdime keyif taşır.
Tıkılmış eski bir evdeyim;
tıkabasa kullanılmış eşyalar
ve son kullanım tarihleri geçmiş insanlarla dolu bir bahçede...
Koca başlı mezarı geçince,
sanki açılacak kapı,
benim cehennemime açılıyor.
Bekçi köpekleri, ayrılığın ve korkuların kapısını koruyor.
Eli boğazımda;
nefes alamıyorum.
Aslında almayı da istemiyorum.
Aslolanı kabullenmek:
benim alınganlığım.
Hepsi çok ağır.
Ama ben, bedel ödemeye hazırım.
Yunus Yaşar
5.0
100% (5)
Cevap Yaz