Biz acemi sevdaların yorgun neferleriydik.
Yüreğimizde kalanlar kaleme vurdu işte.
İçtiğimiz aşk badesi bünyeye ağır geldi.
Atmak nedir bilmez kalbi zamansız yordu işte.

Gözümüze göz düşünce yüzümüz yere baktı.
Sayısız naçar gönülde dinmez şimşekler çaktı.
Akma dedim deli gönül gitti ummana aktı.
Sonu gelmez girdaplarda vurgunlar vurdu işte.

Gündüz güneşi kaybettik gece ay doğmaz oldu.
Çorak topraklar misali yağmurlar yağmaz oldu.
Göğüs hapis yürek mahpus içine sığmaz oldu.
Gönülden gönüle giden sürgünler zordu işte.

Şikayet etmek mi? Asla. Tadına doyamadık.
Öyle bir geçtiki zaman günleri sayamadık.
İntizar mı? Hakkımızdı. Etmeye kıyamadık.
Hasret açtı kollarını bir ömür sardı işte.

Velhasıl yandık kül olduk savrulduk cana doğru.
Kaç geceyi sabah ettik uyuduk tana doğru.
Mesut’um yar ne yandaysa yönümüz ona doğru
Yürüdükçe yol dikenli, yürekler kordu işte.

Mesut ALTUNKAYNAK