BİR HANCI HİKÂYESİ

Gönül bir han idi insansa hancı.
Bekledi bekledi kapatıp gitti.
Ya zarar eyledi can pazarında,
Kaybetti günbegün, ya batıp gitti.

Ömrünü sermaye ettiği şeyi.
Biçare sebepsiz görünce zayi.
Kalp denen sınırsız koca ülkeyi,
Ya işgal ettiler ya satıp gitti.

Belki de kervanı kırdılar yolda.
Bilinmez kervancı gayrı ne halda.
Gözüm yok diyerek parada pulda.
Ya gömdü bir yana ya atıp gitti.

Muhatap almadı kimseler onu.
Yine bir sessizlik olmuştu sonu.
Aynı yüzler ile hep aynı konu.
Ya eyvallah dedi ya çatıp gitti.

Yüklendi dertleri bir bilinmeze.
Yüklendi ayağa, yüklendi dize.
Hiç gerek görmeden başka bir söze.
Ya dilde derman yok ya tutup gitti.

Mesut’um herşeyi koydu kenara.
Beyhude diyordu hicrana, zara.
Başına eliyle son vura vura,
Ya gelir bir daha ya yitip gitti.

Mesut ALTUNKAYNAK