Penceresiz bir evde sıkışıp kalmışken cismim
Dışarıya bakmaya çalışmak kadar beyhûdeydi her şey
Kaç insan eskidi yüreğimin ortasında
Ve kaç umut yitti avuçlarımın arasında
Ben umuda tutunmaya çalıştıkça
Çözüldü damla damla silkelendikçe hüzünlerim
Ve ben özgürlükle kucaklaşmak isterken
Döküldü taradıkça saçlarımın arasından esaretim
Ne zaman ki çimenlerim ayaklarımın altından kaydı
Ve kelebeğim avuçlarımdan uçup karanlıklara daldı
Duydum tükeniş senfonisini kulaklarımı tırmalarcasına
Her bir nota bende kalan umutları toprağa mıhlarcasına.....

Kaç ağıt biriktirdim bilir misin dilimde
Ve kaç dilde haykırdım da kimse duymadı
Ayaklarıma dolanmışken yasak kokulu güvercinler
Zifiri düşlerde boğuldu çalınan tüm hayallerim
Rüyalarımın tecavüzüyle uyanırken her sabah
Güneşle birlikte kıyama kalktı yitirdiğim her çığlık
Kamburlaşan düşüncelerime karabasanlar çökerken
Özgürlük türküleri fatihalar bekliyordu gün be gün
Umutla umutsuzluk arası sırattan ince bir yoldu her şey
Ya düşülecekti en şerefsiz ateşin ortasına
Ya da sonsuz huzura amenna tesbihleri çekilecekti umutla...

Kaç kez veda ettim hayata
Kaç kez döndüm sırtımı da gittim
Ve kaç kez ölüp ölüp dirildim
Küllerimden yeniden doğmadım hiç aslında
Sadece küllerimi süpürdüm yüreğimin altına
Tesbihe sabır değil de çığlıklar dizerken
Gülücükler savurdum ele, lanet âleme
Önce benden çokça doğurdum
Sonra kim nasıl istiyorsa, ona öyle doğdum
Dokundurmadım kimseyi yarama
Göstermedim feryadımı güneşe, aya, toprağa
Öyle bir sarmaladım ki kendimi
Yok oldum içimde
Kayboldum bende

Ve şimdi
Masal bitti...

TÜLAY YILDIRIM EDE