Meğer ben kadınmışım
Ama ismim yokmuş yine de
Alınırmışım, satılırmışım
Şiddetin âlâsını yaşarmışım
Sorulmazmış kimliğim
Umursanmazmış benliğim

Meğer ben Ceylan Önkol’muşum
Parçalanırmış her bir hücrem
Çalınırmış çocukluğum
Annem ağıtlar yakarken
Tutamazmışım ellerini
Yatamazmışım dizlerine

Meğer ben Hrant Dink’mişim
Güvercinler uçururmuşum da gözyüzüne
Vurulurmuş güvercinlerim tek tek
Sokak ortasında kahpe kurşuna kurban gidermiş umudum
İnsanlık mahkum olurmuş bir kez daha
Feryatlar uyanırmış her bir sabaha

Meğer ben Tahir Elçi’ymişim
Adalet fidanlarım kurutulurmuş bir bir
Mücadelem hiç edilmeye çalışılırmış
Kurşunlara dizilirmiş ansızın
Bir utanç kaplarmış da evreni
Toprak bile ağlarmış bedenimi sararken

Meğer ben Roboski’ymişim
34 insan yetiştirmiş topraklarım
34’ü de katledilmiş acımasızca
Ağıtlar yükselmiş her hanemden
Anaların yüreğine ateş salınmış acımasızca
Doğa ağlamış her bir yazgıya

Meğer ben Afrikalıymışım
Siyah tenim hor görülmüş beyazların topraklarında
Bakılmamış yüreğimin beyazlarına
Sarılmış dört yanım faşist ağızlarca
Kirli görülmüş benliğim
Ötelenmiş her zaman cismim

Meğer ben sokak çocuğuymuşum
Bilememişim kimin beni doğurduğunu
Anlamamışım sokağa hapsedenin kim olduğunu
Atılmışım kaldırımlara âtılmışcasına
İnsanmışım halbuki
Umut beslermişim ben de herkes gibi

Meğer ben Rachel Corrie’mişim
Ape Musa’mışım
Seyit Rıza’mışım
Ali Şeriati’ymişim
Marks’mışım
Malcolm X’mişim
Che Guevara’mışım
Muhammed’mişim
İsa’mışım
Musa’mışım

Meğer ben Yahudi’ymişim
Hıristiyan’mışım
Müslüman’mışım
Alevi’ymişim
Kızılbaş’mışım
Türk’müşüm
Kürt’müşüm
Roman’mışım
Gürcü’ymüşüm
Ermeni’ymişim
Laz’mışım

Su’muşum
Ateş’mişim
Toprak’mışım
Hava’ymışım

Ben aslında her şeymişim
Ama hapsetmişler beni ırklara, dinlere, ideolojilere
Kucaklamak istemişim de herkesi
Kırmışlar kollarımı dalından
Ben sarmak istedikçe insanlığı
Ateşler sararmış her yanımı
Yine de yıkılmazmış umudum
Pusuda bekleyen savaş elçilerine rağmen
Direnmiş her bir uzvum
Ta ki barış, sevgi, hoşgörü âlemi sarana dek...

TÜLAY YILDIRIM EDE