SEVGİLİ’YE…


Kaç yıl eskittim şu âlemde
Kaç tükenişin ardından çevirdim çehremi göğe
Bilemedim
Mabedimde şiirler kaynardı da her gece
Yoksul bir ülkeye mahkûm cismime
Ab-ı hayat verip huzura eremedim

Hangi beyte sığınsa düşlerim
Ma’ruzat silsilesi karşıladı beni
Hangi semaya ruhumu savursam
Asuman’ımın gözyaşları ıslattı yeri
Neydi ben’den ırak olan
Kimdi ben’i yalnızlıkta unutan
Kaç umut’tu yüreğime sığmayan

Yaralarımdan nice feryatlar fışkırdı yıllarca
Sessiz çığlıklarımın haykırışında
Melanet eller okşadı yüzümü arsızca
Yüzümü yıkadım da tekrarca
Alnıma çalınan kimsesizliği silemedim

Dua’lar yolladım avazım çıkana dek
Bir ses, bir umut, bir lisan diledim hep yek
Ben’i ben’den alacak
Bana ben katacak
Ben’imle “bir” olacak
Bir ses
Bir nefes
Bir mukaddes

Tam kaybedenler diyarına yol almışken
Tam gönlümdeki son umut’u söküp atmışken
Tam benliğimi uçurumlara salmışken
Bir el tuttu yüreğimi
Bir ses doldurdu ben’liğimi
Kelâmı’ı kelâm’ıma eş
Lisan’ı lisan’ıma kardeş
Bir “can” sardı cismimi

Kimdi bu ses
Nereden geliyordu bu nefes

Korktu önce düşlerim
Yalnızlıkla dolmuşken her yerim
Titredi ellerim, dudaklarım, gözlerim

Ne zaman ki kelimeleri ulaştı ruhuma
Ne zaman ki elleri sarıldı yoluma
O vakit huzura gark oldu mabedim

Yıllarca yoluna baktığım
Yıllarca çığlıklarımda sakladığım
İsmini bilmeden haykırdığım
Bir yürek oturdu tahtıma

Adı “AHMET” olan
Can’ıma can katan
Umutsuzluğu boğup
Ab-ı hayat sunan…


Tülay Yıldırım Ede / Bölgede Değişim Gazetesi