Kabuslar içinde uyandım anne
Kabus olduğunu anlamadan
Kaldım nefes nefese
Sanki heryerden kurşun yağıyor
Sanki tırnaklardan oluk oluk kan damlıyor
Ensemde ölümün soğuk nefesi
Kollarımda dünyanın dayanılmaz çilesi
Çocukların çığlıkları kulaklarımda
Feryatlar ağıtlar her yanda

Korkuyorum anne
Köşe bucak kaçıyorum kirli adımlardan
Her köşe başı isyan
Her sokak ayrı bir buhran
Nefret dolu gözler karşılıyor beni kuytularda
Kahpe eller dolanıyor çıktığım çetin yollarda

Yumuruğumu kaldırdığımda göğe isyanla
Yerde buluyorum kendimi acıyla
Yetmiyor gücüm anne
Yetmese de direniyorum işte
Vuruldukça diriliyorum
Dirildikçe vuruluyorum
Yaşamla ölüm arası
Bir geliyorum bir gidiyorum

Beyazlar yeşertiyorum içimde
Umutlar biriktiriyorum cebimde
Uçurumun tam kenarında
Uçmaya çalışıyorum ümitle
Ayaklarım bir yere basıyor
Sonra aniden yerden kesiliyor
Yere göğe sığmayan düşlerime
Her defasında karalar çöküyor

Ama yine de direniyorum anne
Direniyorum kahpeliğe, itliğe
Direniyorum kendime, kendimden öteye
Direniyorum direnilesi herşeye...

TÜLAY YILDIRIM EDE