En çok babamı sevdim
Bal tüten gözlerinden önce
Kır sakallarına asardı geceyi
Şafakla tartar
Karanlığın zifirinde yutardı acıyı
Örterdi sancısını
Gizlerdi göz yaşını
En fiyakalı gülüşünü takıp takıştırır
Kaynayan ruhumu yatıştırırdı
En çok babamı sevdim

En çok babamı sevdim
Gül kokan kızıl tellerinden önce
Sabahları vardı
Yer sofrasını şereflendirdiği
Sıcacık ekmek kokardı elleri
İncir reçeli tadındaydı sözleri
Kıskandırırdı bakışları tüm mevsimleri
Ve hala ilk günkü tazeliğinde
Yanaklarımdaki dudak izleri
Akşamları vardı
Kan gibi çay kokardı meclisimiz
Kahkahalar ağız dolusu
Kelamlarımızda pür neşe
Aşinamız şöyle dursun
El aleme yeterdi sevgimiz
Huzura gark olunca
Baba olurdu evimiz
En çok babamı sevdim

En çok babamı sevdim
Yüreğime yıldırım gibi düşmeden önce
O sevince incelirdi güneş
Yamacımda tatlı bir rüzgar eserdi
O sevince taşardı merhameti gözlerinden
Eşiğimizi aşar dünyamıza sinerdi
O sevince dururdu döngüsünde zaman
Ağaçlar orman olurdu
O sevince başlardı hep yağmur
Toprak kokardı her yanımız
Tutuşurdu yüreğimiz
Büsbütün baba olurdu evimiz
En çok babamı sevdim ben…