Kimliklerimiz sevgi pembesi olsa da
Göz kapaklarımızda mor çiçekler açardı
Kirpiklerimizde güneşten damlacıklar
Önce, yanağımızı yakar
Sonra, kızılcık şerbeti içmiş dudaklarımıza
yuva yapardı


Pencere önü mor menekşelerimiz
Balkonumuzda beyaz sardunyalar
Sabun kokulu çeyizler de nazenin hevesler
Kenarı iğne oyalı al yazmamız vardı


Sabahın seherinde sıcak börek kokulu
evimiz
’Ali Dağı’ gibi sırtımızı dayandığımız
babamız
Şefkat dolu ’Nevruz çiçeği’ annemiz
Bahçemizde hanımeli kokusu
Duvarda kuş dokulu halımız vardı


Cemre düşmemiş toprağımız da sevgi sıcağıyla büyüsek de
Ateşini ölçtüm geride kalmış yıllarımın
Kaynanadili büyüttüğüm koynumda
Yırttığım geceleri örterken üstüme
’Narin’ bir kız çocuğu ağlıyor şimdi içimde


Saçlarımın saçağında bir tutam kına,
Karanlık fincanlardan fallar dökülmüş avuç içlerime
Gelmeyecek yolcunun kederidir yaşadığım kaderim
Ahhh benim sevebildiğim kadar sevebilseydi masumca
Bütün mor çiçekler pembe açardı belkide


Adın gibi ’Nevruz’ mevsimiydi bakışların
annem
Her hüznümde başucu meleğimdin sen
Hiçbir gidiş hikayesini yakıştıramadım
sana!..
Susturun anneli bütün şarkıları
Mor çiçekleri bu kadar çok sevdik diye
Zulmetmeyin ne olur anneme ve
gözlerime


#hüzünlükent