Sesli ve sessiz acılarım var benim
Ne geceye sığan
Ne de gündüze ayan
Gizli saklı yürek yangınlarım var benim
Ne suyla sönen
Ne de alev alıp yanan


Mevsim tozkoparan
İncinmiş örüklü saçlarım
Yuvadan atılmışım
Aynamın kederi yüreğimde
Gözlerimin aydınlığında kara bulutlar
Yanmadan göğü bürümüş hayallerimin dumanı
Baharım da samyeli ağıtlar


Adımla aşkım…
Emanet bir kalem yazar şiirlerimi
Gerçeğin müsvettesi olmaz derdi annem
Yoksulluğum yoksunluğum terlik pabuç oyununda
Perili bir masaldan uyanmak o kadar zormuş ki
Keşke her BİSMİLLAHım isyan sayılsaydı


Kırık bir çerçevede zoraki gülümsemek
Dayatma bir kına gecesinde ölgün bakışlarım
Hep özlemimdir yağmurun sesi toprağın kokusu
Aşkın her iki yüzünü de görmüşüm
Kadındım inadımdı inancımdı
Kaderimdi ya kederim
Kaldırmayın ne olur
Gülümseyen yüzümün maskesini


Emanet bir kalem yazar şiirlerimi demiştim
Çığ gibi kopup gelmişim bir çığdan
Yalnız kalmışım yedi duvaklı bir âlemde
Bir tutam kökboyası sür saçlarıma sevdiceğim
Ki; aşka yas tutanların masalı yazılsın yeniden


Ayaklarımda bağıcıksız pabuçlar
Düşmüşüm beşiğimden
Yürüyorum hala hayat yolunda
Kınalı beşiğimi sallayan annemin ninnisiyle


Öylesine özledim ki…
Herkes özlediğini yazsın
Bu yarım kalan duanın devamına...





#hüzünlükent