Issız hüzün yumağı her hece
Ve anı mı kasvetle müjdeleyen bir gece...

Adı mavi konulmuşsa
Korkulu düşlerin
Huzurun ev sahibi olmuşsa,
Kan uykular
Varsın
Gün ayıp
Güneş doğmasın

Yol uzun
Mesafe kısaydı
Şuncacık ömrümde.
Hayatıma giren çıkanlar da olmadı değil.
Çoğu için,
Belki bir uğrak
Sahipsiz bir durak
Belki de bilinmez bir Han duvarıydım.
Hani yorgunlara yoldaşlık edipte
Asla kendisi dinlenemeyen


İnsandım!
Hiç bitmiyordu
Kendimle kavgalarım.
Özlemek sözcüğünü
Sadece umut etmekten ibaret saysam da.
Çoğu zaman
Bir çok şeyi özlüyorum
Belki de bir ömür
Belki de sonsuza değin
K e n d i m e ait
her şeyi özlüyorum



Kendimi bulabilmem için
Şimdi bana bir sığınak lâzım
Sonsuza kadar üşütmeyen.
Kulaklarımı sağır edercesine bağırıp, çağırmayan
Hadsizce diline geleni söyleyip
Küfredip sövmeyen...
Üzülünce,
Annesizliğimi hissettirmeyen
Öpüp koklayan
Öyle şefkatli
Öyle merhametli
Bir de babasızlığıma iyi gelen


Düşünüp düşlediğim gibi olmadı hiçbir şey
Anneli şiirlere mahkum kalırken öksüzlüğüm.
Babalı her hayalimde
Yüreğime yurt kuruyordu yetimliğim


Diyorum ki,
Artık üşümesin çocukluğum
Sağ yanımda güneş olsun
Sol yanımda sevda gölgesi.
Öyle sonsuz olsun
Bir ömür boyu beni koruyan, kollayan
Öyle evim gibi
Öyle sıcacık
Ve adı sevda olsun
Öylesine!..






Hüzünlükent Narin