HÜZÜN BAHÇESİ

Bir hüzün bahçesi sanki yüreğim
Bülbüller ağlıyor güller ağlıyor
Yakıp kül ediyor gönül çerağım
Beyhûde kaybolan yıllar ağlıyor

Üç günlük dünyada safâ neyime
İçli bir hicazkâr düştü neyime
Elem acı damlar gönül evime
Tezenem ağlıyor teller ağlıyor

Gidin kuşlar gidin figan etmeyin
Baş ucumda dertli dertli ötmeyin
Sevda zindanımda nöbet tutmayın
Hücreme uzanan yollar ağlıyor

Açık denizlerde girdap çekiyor
Düz bildiğim yollar yörep çıkıyor
Yağmur gözlerime kurak çöküyor
Kays’ı mecnun eden çöller ağlıyor

Sen nâzenin bir gül bense bir kubat
Ne sen mutlu oldun ne de ben âbad
Erken düştü hazan gönlüme heyhât
Mehtap leyle dargın yeller ağlıyor

Gönül pervazıma konardı kuşlar
Nurgül’üm harınla erirdi taşlar
Dîde-i giryânla tükendi yaşlar
Bî-çâre derdime kullar ağlıyor.

Nurgül KAYNAR YÜCE / K. MARAŞ