Bir büyük anlayıştı, hayatı kuşatmışlığım, bir/son kez...
Arayıştan acılar doğdu sonra, bir sırrın yanında özlenen...
Oysa sadece ıtrıydı, alem içinde özlenen alem...
Yitti bir büyük boşlukta güftü gü, hakikattı mayem...
Dahası dahası izin çıkmadı, payansız söylenen...
Söylemler söylemsiz, takatsizdir kalem...
Rabbim doğrusunu bilir...
Çok saygımla.

 ...Bismillah...

En yaygın kullanılan temalar arasındaki birinciliğini kimseye vermiyor aşk ve onum türevleri.

Yalnızlık, sevgi ve özlem ve ayrılık.
Ve şiirin hamuru..

Sanat âleminde bu kelimelere hükmünü en iyi kim verebilir ki şairinden başka.

Şiirdeki söz sanatları özellikle serbest tarzda imgeyle birlikte ahenk unsuru bir de duygu yoğunluğu anlamsal yapıyla yapısal bağlantının birbirine sıkı sıkıya bağlı olmasında ne denli önem arz ettiği aşikar.

Şiire gelince:
Şairi biz taa o yıllardan beri iyi biliyoruz.Yani o bir safta biz ayrı bir saftaydık.

Zikri de fikri de farklıydı hep.

Motifleri şahşahalıydı.Her şey birden bire oluyor, birden bire tütmeye başlıyordu o aşkciğerinden gelen kokular.

Kelime grupları tesbih taneleri gibi diziliyor, durduğu yerleri toprak diyerek geçmiyordu.Toprak onun yariydi, sılasıydı, gurbetiydi, annesiydi, vatanıydı, bizatihi şiirin kendisiydi..Bereketle hüzün ve yasama sevinci kaldırılsn harman yeri.

Aşk güzellikti, samimiyetti, zorluktu,duygunun ta kendisiydi, en çok da hüzündü elbet.

Ne uzun bir cümle değil mi hüzün!
Anlat anlat bitmiyor hiç.

Bazen boşluğa karışan bir duâ, bazen bir gözyaşı,bazen karanlığın penceresinden sarkan bir buğuydu.

Damar damar kanayan bir hasret,
Kilometrelerce akıp giden bir hayâl, bir acıydı bazen de..

Tesbih şaiirin şiiri çepecevre kuşatıyor, yormadan, yorulmadan, bir düşümcenin tam ortasında ayağa kaldırıyor.

Mümtaz bir kişiliği var şiirin.Kalender kimliği kan kaynatıyor, sıcacık ve sahici.


Gizel ve güzel yazıyor vesselam.


Tebessümle hep.
:)

Merhaba,
öyle bir şiir ki, tutup herkese gösteresi geliyor insanın...

Böyle güzel bir şiiri yazan yüreğe selam olsun...