Yan evin penceresine tırmanır güneş,
rüzgar içindeki dağınıklığı toparlamak yerine
daha beterine dağılıyor,

birbirinin hakkını gasp ediyor bulutlar
Kuşları inandıkları yerle kalır
şairin dediği gibi
" bu iyi havalar topal bıraktı karınca hislerimizi"
Artık şiirler aşkın suç ortağı değil


bütün hayat İki oda bir telaş toplamı
ve uyurgezer hallerim yok değil
mum ışığı kadar kısık umutlar ile
çöp biriktiriyorum yediğim yemediğim acılara
emek kırıntıları ise direk halının altına gider

asıl paçaları ütülü deniz kıyısını gidemeyişim , ayları buldu
Okşanmamış duygularım
eski alıp satan çığlıklara cesaretlenip
iki en güzel kazağı hemen gözden çıkarıp
sahi! Leğen mandal almamayı
kim bana öğreti

Kış türlü sıkıntının varlığı demek
her sabah üşür bir karış aklı Havam
bir çok kuş gözü kalır penceremde
cümlelerin paltosunu tutar ellerim
masamda unutulmuş bir dilim hayal
kime yetecek bu kadar tuz saadetti
daha yağı bal ile tanımamışken

Saat farkı ile uyanır siyah beyaz düşünceler
ayrı bir ses
aşka dair çıkartma yapar bir kişilik adaya
orada yaşanır mı?
Yeşil gözlere bakmadan
Ve kuşdilini yutmadan
şimdilik hiç bilmiyorum…

21-02-2021
ist