Oda Meselesi
Yirmi bir adım
saydım da geldim kendime,
oda dediğin dört duvar
ama beşincisi içimde.


İç sesim kavak ağacı,
rüzgâr yedikçe konuşuyor.
Karşı duvara çarpan sesler var,
bir de içimde
her şeye burun kıvıran
küçük, arsız kötülükler.,

Onlara diyorum ki:
“Hadi oradan,
ipe dizilecek çok lafınız var da
boyunuz yetmez hayata.”

Siz geldiniz,
çok alımın ortasına duman üflediniz,
üstüne bir de soğuk serptiniz
ömür dediğin şeyin
en hevesli yıllarına.


Ama bak,
sözcükler inatçı.
İnsan gibiler.
Nefes almak istiyorlar.
Bırakıyorum.
Varsın dağıtsınlar odayı.


Çocukluğumun
aklı yetmedi bana,
gençliğim desen
fazla hevesli,
biraz toylu
biraz da aceleciydi.


Sonrası mı?
Sonrası
bir avuç yalnızlık işte
cebime sığan
ama yüreğime
ağır gelen.



Kime anlatsam
“geçer” dediler,
geçmedi.
Sadece
yer değiştirdi içimde.



15-12-2025
ist
Gül kurusu şiirler dosyamdan.. z.can