Ay ışığında gündüz olurdu Yurdum,
Memleket yağardı karlara yudum yudum

İnsanlık varken memlekette dereden sevinç akar,
Geçtiği yerde gönül yıkar, zemheride donmazdı çaylar.

Hep sıcak olurdu seni tanıdığım sokaklar.
Üşümezdi çam ağaçları,
Salladıkça çoğalırdı tepemizden düşen ışıklar.

Paranın olmayıp da insanlığın zibil olduğu zamanlarda,
Çocukluğumda mevsimler köreldi tavuk karası ufuklarda.

Buz tutan nefeslerin mi kokusu yoktu,
Yoksa nefis mi olmuyordu bilemedik.
Açlıkla terbiye olduğumuz kara gecelerde yanmazdı lambalar,
İnsanlık ıslandı, sevgiyle beledik.

Bir odun, beş kömür sayardık
Ona ödünç verirken meşeyi
Ne hikmetse hiç geri almazdık
Tuğla kızılı sobada yaktığımız neşeyi
Karşılığında soğukta kalmazdık.
Yeşerirdi hayatlar, maya tutardı.

Gaz lambasının körsen ışığında,
Karanlık odaya geçmezdi
Memleket yağan soğuklarda çocuklar

Uzun olurdu geceler,
İçi geçerken sobada,
tüm kardeşlerin tek yürek olduğu yataklar
Ayağı ayağıma değen canlar vardı yorgan altında buz gibi,
Soğuğa yenik sobanın yanında çoraplar delik idi,
Sıcak kardeşlerimin kanları çekilirdi.
...
Donmuş tulumbadan zemzem misali su fışkırır da
Canlarla sabah ezanında abdest alırdık, memlektim karlarda!

Herkes bildiği vaktin namazında bana hep akşam düşerdi soğuklarda
Memleket yağardı gündüz karlara
Uzun ve donmuş kavaklardan
bakardı gün ışığı, buzdan sıcak memleket vardı ayazlarda.

Ne çok kartopu oynardım,
Komşumun sıcak sofrasından çatıya atlayıp,
Boncuk gözlü köpeğimle küllerden adam çıkartmayıp;
Ders, kitap, cennet hayallerimizden geçmezken
Dualarımız vardı takırdayan dişimizde.
Evimize bir tas sıcak çorba kokusuyla nur inerdi,
ailedeki işimizle
...
Ne çocukluğum kaldı karlarda, ne de hayalleri
Bir köşe başında tanıdım çocuklarımın ninesini.
Yine memleket yağıyordu
Yakalamak için sokak lambasında kaçan ışık hüzmesini
Dahlimiz olmadı, geleceğe bakarken.

Dolunay izlerken ve yıldıza giderken
Hiç yaşamamış gibi bu dünyada
Ömrümüz geçmiş sanki Mars’ta
Memleket yağardı gönlümüze
Memletim yağardı yağmurlarla
Gözümüz ve gönlümüz sevdamızda.