İki muhkem kavram ki bunlar daima mihenktir
Bunları görmezden gelerek yaşamak illettir
Kişi hakkaniyeti alırsa esas vicdan müsterih
Sevgi ile yaplırsa iş, sonu güzelliktir.

Biri rengi,dili,dini ve dengi dedi
İnsanlara hor gözle baktı, işledi zilleti
Sanki hayat bir savaştı, her yerde cephe
Yüzleri soldu insanların, bu ne iş böyle?

Sadece kendine yontmak her şeyi ne kötü
Başkalarına da vermeli yerinde, konuşsun sözü
Saygı doğurur eşitlik, düşmanlık biter
Sevgi ve adalet ki onlar, herkese yeter.

Ne aç insan kalırdı aramızda, ne de yoksulluk
Caddelerde görünmezdi o, mendilli çocuk
Hep vicdanlarımıza vurmadı mı bu elim manzara
Görün ki kimi zirvesinde hayatın, kimi fukara.

Bir ağacın dalları gibidir şu insanlık
Kimse istemez elbette zulüm, hastalık
Tartıda olmaz ise vicdan denilen el
Bir yanımız çok mamurken, öte yan hep kel…

Şu bananecilik değil mi bu kaosun adı
Adalet yitikse kökten, ne yapsın kadı
Bırakın hak eden gelsin, akıldır adı
Egolara teslim bir hayatın acıdır tadı.

En sevdiğim ağaç, adalet ağacıdır
Onun kolları çok uzun ve lütufkârdır
Kuşatır sevgi ile tüm insanlığı
Siper olur haksızlığa, onuru yükseltir.

En ileri medeniyet adalet üzeredir
Sevgi ile merhamet orda ve herkesedir
İlmin özünde var ise adalet,
Orada feyzli olur sevgi muhabbet.

Adalet ;güç,güven verir, sevgi doğurur
Kılıçla alınan vatan, adaletle korunur
Ahlâki değerler yaşarsa, insan mutludur
Sevgiler kök vermiş ise, silâhlar unutulur.

Olmak istersen esaslı kul, dinle şu sözü
Zenginin sözüne etme itibar, kandırır özü
Samimiyetle bakan ararsan, işte karşında
Bakacağın yer odur ki, fakirin gözü.

Diliyorum ki adalet gecikmeden gelsin
Vaktinde verilen hükümler, hep mutlu etsin
Herbirimize gerek değil mi, bu adalet denilen
Sevgi,merhamet,erdemi hep ifşâ eden.

Oğuzhan KÜLTE