Ölümün uçtuğu yüksekliğin altında
Uçsuz bucaksız hayallerin üstünde kanatsız gezerken yaşamak vardı.

Ey sevgili
Kasım ayının kuru yapraklarında,
Gazellerin uçtuğu,
Güzellerin de uçuracak birini bulduğu hazanda,
Bebeğini emziren annenin duygularında
Cennetin kokusunu alarak dokunan insanlarda yaşamak vardı.
...
Çiseleyerek yağan bir rahmetin huzurunu topluyorum sokaklarda.

Şimdi yaşama hevesim aktı.

Ölesi bir zenginliğimin yoksunluğu ve akdığım nefesin damarımdaki varlığı ile yaşamak vardı.

Kan olup akmak istemedim yürekte,
nefesimin huzuru bozulmasın diye.
...

Eyy nur yüzlü ilhamımın kaynağı...

Sana söyleyebilecek hiçbir şeyim! var da konuşmak yoruyor bazen,

O kan kusturan hiçbir şeyim! yük olup dökülmüyor dudaklardan.

Gözlerimle anlatsam o hiç bir şeyi.

Gözlerimde kalan son hayalleri saklamadan ve parmak uçlarımda kalan dermanımı kullanmadan,
Yaşamak vardı kanatlarında.
Çırpma kanatlarını, düşmesin yaşama hevesim.

Yağmur yüzlü ilham perim

Dışarıda deli gibi bir yağmur var demeyi isterdim lakin ıslanan sadece benim.

Yağmur bir bana mı yağıyor yoksa toplandıkları göğsüm hüzün sokağının çıkmazı mı?

Sesler azalıyor mu bu sokaklarda kaybolan çıngırak ve çocuk seslerini duymuyorum.
Gelmiyor kahve telvesinin ayak sesleri.

Duymuyorum dudaklarındaki tebessümü ve dokunamıyorum kokularına artık.

Bu Kasımların özelliği sanki,
Hissettirmiyor kursağımdaki yaşam hevesini.

Şimdi yaşamak istiyorum falımda çıkan pegasusun kanatlarında !!!

Huzur diye çalan nakarat olmadık bu kasvetli şarkılarda.

Hep segah hep uşşak idik notalarda.
Kadanın iz bıraktığı dudaklarda şimdi yaşamak istiyorum

...
Yaşamak var şimdi.

Huzuru ve ispiyonu dünyası ile terketmiş, kalan üç puştun olmadığı sakinlikte.