Kimine göre bir yapraktı düşen dalından.
Kimine göre yaslandığı dağ yıkılan
Kimi nefesini kaybeder farkında bile olmadan
Kimi ise anlamaya çalışır neler olduğunu.
Zira zaman haindi
Ve acımasızdı zaman.
Ama bilinirdi artık gelecek
Çünkü her yaprak düştüğünde üşüyordu beden.
Ağacın dalları üşüyordu.
Ağlıyordu ağaç için için.
Yanarken canları gözleri boşluğa bakıyordu.
Zaman şimdi daha bir başka acıydı o anlarda.
Ağacın kökleri derindi.
Acının sızısı gibi.
Kimine göre gelip geçerdi.
Kimine göre hiç bitmezdi artık yaşananlar.
Kimindi düşen o yaprak
Dal kimindi kimdi dalları.
Köklerine bakınca daha çok anlaşılır.
Sahi kimdi yanan kimlerdi.
Kimdi bu ağlayanlar kimlerdi
Giden kimdi kimin nesiydi kimlerden di.
Bunca kalabalıklar o yığınlar nereden gelmiştiler.
Dağılırlar bir zaman sonra.
Azalırlar yavaş, yavaş.
Hayat devam ederken sözler anlamsızlığını tescil eder.
Kök yerinde, beden yerinde dallar yerinde.
Bir tek o eksikti oydu dalından düşüp giden.
Zaman her şeyi yaşatıyordu insana
Bazen ağlamayı, bazen gülmeyi sevinci ve hüznü.
Sonra unutulur her şey.
Unutulur birden herkes için oldu olan.
Bir geride kalanları anar olanları.
Birde sevenleri.
Her dalın yaprağı kendine nazlıdır.
Her acı ise sahibinin dir.
Her muhabbet gibi.
Hayat işte
Bak tükendi dünyası yaprağın.
Öylece soldu.
Sonra kurudu yavaş,yavaş.
Ve bir gece yarısı şafağa yakın düştü dalından.
Bir selaydı duyulan.
Şimdi bir selam, bir fatiha birde yasin.
Okunur ardı sıra.
Dalın yaprağı gitmişti artık
Canın cananı da.
Kökleri sızlamıştı ağacın derinden.
Dalları kırık döküktü.
Alışması zordu bedenin bu acıya.
Her dalın yaprağı bedenden düşer.
Senin o gün düştüğün gibi.

Mehmet DEMİR
16.11.2020 AN"KARA"