Hevi
Gülüşümün kırginlığından tut
Yağmur yağ bana
Büyüsün papatyaları ilkbaharımın...

Gölgem sığsın istiyorum
Papatya yaprağına
Cezaya dönmeden sevgi cümleleri kalbimde
Halkalansın istiyorum yapraklar kirpiklerimde
Üşümek zor zira gördüğüm suretlerden!

Kirpiklerimin ucunda alaca bir tan
Kalabalık kibirli
Bana yabancı
Onu göğe taşıyan bendim oysa
Herkesle eş bir yalan işte
Yalan işte boyalı dudağında geçmişin

Soluklanmalıyım hevi
İnsan acıya nasıl dönüşür
Bu dokunaklı solgun şarkılar kandil tutarken
Öğrendim
Gamzemin kıyısından uçunca serçe kuşları

Pencereler hevi
Pencereler gülümsemiyor güneşe
Yıldızlar düşmüyor sesimden
Sesim darağacı cümleler dolu
Sesim ürperiş
Sesim korku
Sesim binlerce yanıt beklediğim soru

Aaah hevi
Kendi kalbine damla damla incinen bencilliğim
Zihinimin yorgunluğundan öpedursun aynalar
Unutmanın alfabesini arıyorum
Sustuklarımı o alfabeye sığdırıp
Sonra puhu kuşlarinın merhamet şakıyan kanatlarina bırakacaktım
Yüzümü çerçevelere dönüp
Çocukluğumun sesiyle
Gölgemi masallara serpecektim
Öpsenize diyecektim
Yalnizlığın sessiz harflerinden
Öpsenize dilsiz duasından gozlerimin
O zaman iste o zaman
Arınır belki göğsümde doğan ilkbahar...

Hazal Karadağ