Birileri umuttan bahsediyor
İçimde gülüşü sönük gümüş yüzlü çocuklar ve kadınlar ağlaşırken…

İçlerinden geçiyorum her gece
İmitasyon sevinçlerin gözlerinde can veren
Dilinde aşk taşıyanlara amentü demedi diye
Göğsünden cezalandırılan
Gölgesi ve gülüşleri resimlerden silinen
Ebedi susan kadın ve çocukların

Kan akıyorum sayfalarca
Karanlığın ortasında
Kesikleriyle yüreğime bakan suretlerden af dileyerek
Kekeme küfürler yutkunuyorum mecalsiz.

-Eyvallah!
Susmayı yeğleyen dilinizden,
Tanrı kimseye vermesin böyle bir yazgı dediğinizi de duyduk-

Sessizlik şöleninde üçüncü sayfa haberleriydik en fazla
Bizi en iyi bir bıçağın keskinliği tanırdı
Ve de zifiri bir düşün iğreti isteği
Alaturka yazgıların başkahramanıydık zira.

Ölüm ayrılığın bir adım önünde dedikçe
Umutla şahlandıkça sesimiz şehrin sanal duvarlarında
Her gün birer ikişer gözlerimizde dondu yaşamak kaygısı
Ceset torbaları özenle dikilmişti bedenimize
Harflerin kemiklerini silah yaparak bağırdıkça mezarlarca
Sıkıldı avuçlarımız milyon kez dualarca
Susturulduk ilk elden
İyi hal dedikleri merhamet senfonisi dillerinde oldukça
Biliyorduk her yarın yeniden ölecektik



Hey siz şövalyeler
Size söylüyorum evet evet
Bir sebep bulun vicdanınıza bahane
Kulaklarınız kanıksadı ölümü nihayetinde.

İncecik bir ağıda dönüşmeden
Masallar ve kahramanlar
İki ağız bıçak olacak cümlelerimiz artık
İç sesiyle öykünmeyeceğiz öfkenin
Simurgun yuvasında toplanan kadınlar ve çocuklara
Yok oluş vadisinden dualar gönderip
Pir sultan abdal dirilsin deyi yakaracağız Tanrıya
Dünyayı baştanbaşa pürü pak kuşatsın huzurun dili
Dinsin artık bu yaşamak yenilgisi
Amentü
Amentü.

Hazal Karadağ