Son resmini de çizip yaprağın
Sonbahara naif bir veda bırakıp gitti.

Dünya dediğin nedir ki
Bir avuç toprak, biraz da insan
Geçip giden zamandan yaratıldık oysa biz suskunlar
Biz, gömmek için hiçbir şey bulamayanlar
Kırgın bir dua ile kanatıyoruz karanlığımızı
Kırıyoruz camlarını canlarımızın
Elimizde bir deste gül, kalbimizde muazzam bir yenilgi.

Ağlamaya diş bilerken
Bir sebep arıyoruz el yordamıyla yüzünde, gidenin.

Başımız ıslak bir yastıkta
Uykusuzluğu devirdiğimiz saatleri saymıyoruz
Yaklaştıkça ölüme yaşamayı daha çok seviyoruz
Giden de gitmese, sarılsa sesimizdeki yaralara
Giden de gitmese, ağzımız burnumuz yer değiştirse
Gülüşlerle, gülücüklerle, gülmelerle
Yakıyoruz ateşi, suçluyoruz bulutu
Yağmurda ıslandı diye elimizdeki gül, kalbimizdeki yenilgi.


Kendimizi ne zaman anlasak oysa
Kanıyoruz ilkbaharın ilk yaprağına.

Bir çoğul şiiridir bu
Virgülümüz eksik, noktamız harap, cümlemiz aynı
Tekrarlayıp duruyoruz geceleri
Gündüzleri yiyip bitiriyoruz, ucuza satıyoruz kendimizi
Ya şiire ya börtü böceğe ya yumruğu sıkılmış bir düşe
Tükeniyoruz yavrucuğum eyvah
Tükeniyor, dirilmenin senaryolarını yırtıp duruyoruz
Tekil vurulup, çoğul bitiyoruz
Elimizde bir deste gül, kalbimizde muazzam bir yenilgi.




Nedim KARDAŞ