oysa aşk
reddiyesiydi aklın
ve bilcümle inkârı
imla kurallarının

ben yağmur kavmindenim kadın
bundandır dolup dolup boşalması
gözlerimde bulutların

meylim toprağa
ruhumda izi binlerce kırbacın
beynimde kendime dahi sormaktan korktuğum sorularım

ben en çok
yağmur yağarken ağlarım
cenin olup sokulurum
gecenin koynuna
sana,bana
en çok da günahsız çocuklara ağlarım

gözlerin hurufu mukattaa
bildiğim bütün surelerden öte
müteşâbih ayetlerden evlâ

parmak uçların
uçsuz bucaksız ovalara
can veren dingin nehirler
dolaşır atlasında tenimin
patlar şahdamarımda
aşkın çeşmeleri
uzanır göğe boynum

soluğun
babilin asma bahçelerinden
kalan ılık ıtır kokusu

saçların belki kemend boynumda
yahut uzun ayrılıklarda
gözlerimde oluşan
hasret arpacığına şifa

ilk vahiy “ikra”
başladım gözlerinden okumaya
reddettim bütün alfabeleri
kirpiklerin istisna

kovuldum bütün dergâhlardan
günahkâr bir fakiydim
heybemde dudaklarından derlediğim dua

şehirler gezdim
gölgeler saydım ölülerden
bazen gökte yıldırım
bezen kızıldenizde asaydım
bazen de dağ yollarında
ağlayan kaya

tuttum yarandan öptüm
bu kirli zamanda
antik çağdan kalma

anladım
aşk olmadan
bulutların arasında
uçan göçmen kuşların kanadında
silik bir noktaydım

Necat Uslu