Samandağ’da
Gözlerimin önünde kelebekler uçuşurken:
Umutlarımı ve yüzümü alıp yanına geldim
Sonsuz acılarımın dinlendiği o kıyı bakışların için
Yoksa bunlarla nasıl yaşarım ben M?
Bunu kabul et.

(Bir akşamüstü bir yağmur kaybettiğimiz ne var sen benden iyi biliyorsun)

Oysa ben daha çocuk yağmuru dinmiş bir sokak ilk sana dokundum
Bir yaprak düşmüştü bir sarmaşığın üzeri damla damla atan kalp
Eski bir gülüş, Akdeniz kokusu yüzün, tertemiz acele sabahlar...
Tam diyordum burası. İçim... Kollarının şu uzandığı toprak ilk sana dokundum.

İşte cenazelerin ortasında sen kalbimin ortası da şiirlerimin ilk harfi
Ben bunu nasıl yaparım durgun sulara çığlık yeminlere sus çocukluğum
İlk sana dokundum yüreğim bir avuç su, korkak güvercin uçuşu ellerim
Bir Şubat’tı. Bir tipi hüzün. Kaybettiğimiz ne var sen benden iyi biliyorsun.

Ben artık huzursuz bir uykuyum öyle yürüyorum beni boşver ve ağlamamı lütfen
Çünkü gidiyorsan fesleğenleri ellerinsiz bırakıp bu bahar güneşi saçlarınsız yüzümü
Artık bir çocuk düşü yarımım bir tarafım hep cehennem kapkara sular benim
Böyle bir bakışım kalsın gözlerinde, bir mavi kıyı, annesiz bir yalan gülüş.


-Kıyıdaki Adam M’ye, Kanlıca’nın denizle birleştiği yol kenarında
Titreyerek içi ve masumca bağırarak söylemişti:

O kadar mutluyum ki ’M ’

Ölmek istiyorum.-