Adın yorulmuşsa çağrılmaktan

Bir hikayen olduğunu unut…

Kalbin bir duayı doğurmuyor Sırrısiyah

Nesebi kesilmiş sevinçlerin akşamında

Gün saçlarında sönmüş.





Küllenmiş bir yangından sesin kalmış geriye

Sesinde diriliyor yılların ölüsü.

Su taşıyor harflerin bir yandan köklerime

Bir yandan dallarımı kesiyor susuşların.





Ağzında bir kuş yuvalanmış sanırdım

Sen konuşunca unuturdum günlerden cumartesi olduğunu

Çaydaki tomurcuk kokusunu almaz,

Denizin içime sokulan dalgalarını dinlemez olurdum.

Sen konuşunca sesin incecik bir rüzgâr gibi

Değerdi saçlarıma.

Gülüşün pötikare bir örtüydü çimlerin üzerinde

Dudaklarına değmesi parmak uçlarımın

Bir karanfili öpmek gibiydi boynundan.





Hüzün uzun bir nehir şimdi içimizde Sırrısiyah

Derin ve iniltili…

Sularında aksediyor, senin olmayan cismin.

Sahi bir sahaf getirmişti seni değil mi

Bir divan içinde eylül sonu?

Kadim şiirlerde varlığını sevdiğim!

Benim varlığımı hiç bilmedin.



OLCAY GÖKÇE (EKİM 2018)