yoksun, merhaba.
dün saati sordular, üçe üç kala
geç kaldım merhaba
senden bahsettim
geldin miydi, güldün müydü, istemiyorum.
ciddiye aldım bu ayrılığı
mahsus mahpusluktan bugüne geldim

karışık başladım işlere ve döküldü ağzımdan su
beni benimle utandıran vakitten çağ sorumlu
burada sen yoksan
seni saramazsam, bir akıl tutulması başlardı
onca okumuşluk ve mutlu anların canı cehenneme sebep olan da bir gazdı
ve emeğin, yazan kalemin
soğumuş çayın
parmak arasında sönmüş sigaranın
..
tutsaklık devrinde tutkun kelimelerim
hangi duvara yazsam, ne menem korku
yan taraflarında çılgın bir orospu pazarlığı
oralardan başlarlar saymaya namusunu
dilimi de öyle sunarlar, dar mı dar
öyle de canlı yok hani,
ekşinin amorfu yeşil bir halıya akar
sarıdan kadınsı sancılarla
bitirim kırmızısın, nadir bir oyuncu
beni son repliğiyle yatırırlar revirine

sonra kovdular, öyle yavaş olamazdı
genç bir kız gibi önce : aynı
biraz daha yaş alınca : ayrı
ölmeden önce ağırınca: anı
dişlerimi elime alıp öyle kovdum evimdeki kadını
pasaklı mı pasaklı ve göbekli bir ev sahibesi
’çık’ derken nasıl da acımasızdı

şimdi plastik eriterek buluyorum yolumu, merhaba.
çok gönül incitmekten geliyorum
yoğunluktan dolayı hacmin ayıbı olsun küçüklük
senden öteye az geçtiğimde başlar hikayeler
bir otel odası,
bir kırık ayna karşısında
sincan’da çöp bidonudur
kadıköy’de yırtık bir enternasyonal bildiri
aliağa’da ilk üzüm hasadıdır
diyarbakır’da sur
su yetişmek için terler.

gözlerinde karamel düşkünü çocuklar oynasın
yokum diyorum, örneğin daha önceden olduğu gibi
hiç bilmemişsin, ne dramatik
içtenliktir davranış öncesi
yutkunulmuştur söz evveli
mahalle kavgasında yitirilmiş onurdan biraz fazlası
demokrasinin bağrına yalnızlığımı dikiyorum
’amo todo lo viejo’
dünya lavaboda ölü doğmuş çocuklardır
sen yırtık bir asma yaprağı
eskilerden daha eski bir tanrı vardır
unutulmuş bir yenilikle beklerken yolumu
merhaba köylü pazarı,
çin işi dekontaminasyon
kırmızı akışkan bir losyon
ve ayrılığa benzeyen ne varsa,
televizyon başında avam ile büyüyen konsantrasyon

nasıl olsa yoksun, olsun
insan alışıyor kendisine merhaba çekmelere
bir dekalog daha böylece çiğneniyor
mevsim hazan oluyor
ateş düştüğü yeri ısıtırken mavilikler ardınca
kendisinin bile haberi olmuyor