kaptanı olmadan yüzemeyen gemiler gibi kıyına çekildin
Aslında halatın kopuk
seni alıp götürecek rüzgarın haberi yok
sabrın sonlarındasın



gelmeyen babasını bekleyen çocuğun, büyümüş hayal kırıklığı
nedensizliğe içerleyen, içini yalnızlığa döker
kendine bile önemsiz bu arsız, alışılmış keder
kabuğunun istemediği canlı gibi savunmasız
herşeye ramak mesafedesin
bir karar alsan
yokluğun sert, ölüm gibi gerçeğiyle
hayatın akıntılarına kapılırsın


bir şekilde durağanlığa katlanılıyor
onsuz bir hayatta tek düzelik
denizin açıkları gibi ürpertici
sabit bakışların ardın da
dalgalara teslim olmuş
battıkça umarsız
önce ve sonrasını tartan ‘düşünceler’
o katı yoğunluğa saplandığında salıveriyor seni


payına düşene susmayı yeğlersen
daha kaç gece gelmeyen uykuların şafağına kapatırsın gözlerini
yoruldun
gittikçe eksildin ve ezildin
kaybetmeye taviz vererek başladın