2
Yorum
19
Beğeni
5,0
Puan
1688
Okunma
Uyaksız bir dille yazıyorum ey ömrüm
Yıldızlar sayısınca suskunluktan
Gövdesinde çiçekler açan bir uçurum duruyorken adımlarına
Gözlerine çocukluğu tutunmuş bir çift demir parmaklığım
Seslerden üşümüyor
Kartpostala bakar gibi bakıyorum terki diyar edenlere
Candan dışarı!
İnsan acıyı sevmezse ölür billahi
Eksik uyandığım her sabah
Kalbim gölgemde ömrüm
Ve şimdi tamda kırkiki mum soğumuşken
Yakalim bir yenisini can tanesi tadında
Kalp olayım yeniden her yürekten bakana
Penceremde şakıyan son gül
İnandım sana
Iki dal yeşerttim iki oğul
Birde kirpiklerimde yürüyen canyâr
Iyi ki dedim sonra iyi ki
Kuşların uykusunu uyuduk
Iyi ki dedim geldiniz çoğaldıkça çoğaldım...
Ey ömrüm
Büyüdüm bugün bir kez daha
Kuşların kanadı tutundu dudaklarıma
Gökyüzü çizmeli tüm ağızlara...
Hazal Karadağ
5.0
100% (12)
Cevap Yaz