Akşamın alaca kederi doğuyor azizim
Gözlerimizden yüreğe yol yol
Penceler yağmur vurgunu
Kirpikler ateş saçıntısında
Yaralı bir kuştur şimdi yaşamak
Cama vuran yağmur taneleri nasıl da
Sızılı azizim bir bilsen
Bir bilsen içli bir türkü misali sızıyor hücrelerime
Küçüğüm bir an babamin ellerinde
Küçüğüm azizim
Gittikçe derinleşen bu kuyunun dibinde...




Karakaplı defterin sayfalarında
Ilgın ılgın bir türkü çağlamakta yani azizim
Ete kemiğe bürünmüş kelimeler
Nasılda çağıldıyor yürek yerimde
Xezal xezal
Anlamak azizim anlamak
Anlamaktan yorgun anlamaktan bitkin düşüyor
Yürek
Aklın eşeğine deh demekten bıktım vallahi
Lakin
Susmak bize sunulan en ağir yük değil mi azizim...




Alışıyormuş insan yokluğuna tül perdelerin
Sessiz bir keder buluşunca çıplak camlarda gözlerinle
Alışıyormuş insan herşeyim dediklerinin hiçbir şeyin olmadığına
Hicbir şeyin içinde yanılgı kuyularından yankılanan sesler
Dayanaksız yüreğinde zılgıt koparsada
Alışıyor insan güle dokunmanın diken batığından geçtiğini
Alışıyor alışmasıda "özlemek" dediğimiz şey
Urgan gibi sıkıyor boğazımızı
Sanırsın ölmek çirkin
Sanırsın güzel...

Gök gürleme saatleri...

Sesler kış...


Hazal Karadağ