Ben ölürsem,
Vasiyetimdir.
Yağmurlara asın şiirlerimi.
Her cümlede yitirdiğim hiç bir aşk bana ait değil çünkü.
Papatyaları dahi ruhuma gömdüler
Sonra intihar etti içimde o malum kişi..

Bir iftiraya kaç mısra verdim bilemezsin!
Yada kaç ihaneti vurdum sırtıma ve gittim.
Geceye sor
O söylesin!

Sesin mi?
Sol göğsümde duruyor izin.
Gidişine
Fesleğenleri ikram ettim sırf bu yüzden.
Dön ve bir kere bak ardına
Büyümüşlerdir şimdi..

Üstü açık zamanlarda,
Yüzümden solgun bir gökyüzü geçiyor.
Sırtımdan kocaman bir deniz
Koca bir göğü yutuyorum sanki içimin sessizliğinde
Halbuki ;
Onlarda öldü,
Ben de..

Ki,
Bilinmiyorsun işte!
Söylemedim de
Sen de hiç sormadın zaten.
Sol yanım çok acıyor anne!
Ne zaman canım badem şekeri çekse,
küçük bir kadın oluyor ellerim.
Sol kaburgamı gösterdiğim oluyor meleklere.
Bazen de bir insan arıyorum
şu uzun caddelerde.
Ve ıslık çalan kadınlar,
Yosun kaplı bir kayanın içindeler..

Şaşırıyorum.
Ve hiç anlamıyorum.
Anlatamadığım oluyor acımı hiç bir şiire.
Ve şöyle diyor içim, içime,
Benim bilmediğim yerler de var elbet
Ve her yağmur yağdığında,
Çakıl taşlarını sayıyorum yeniden.
Sonrası bildiğin ölüm.
incittiğim dizlerimden kopuyor bütün kıyametler.
Susma vakti
Sütünü emdiğim yerden
Ay tutulması yaşıyorum anne!

Ve,
Bazı akşamlar,
Yağmuru öpmüşlüğüm oluyor
Ve hamile kalıyor sol yanım.
Ne çok incindim oysa.
Susmuşluğum geceye ihanet ediyor.
Yine üstüne karalama yapıyor yalnızlığım..

Düşün ki,
Gidişine sarılmış,
bir çift papatya yaprağı daha düşüyor göğsümden.
Ve çok sonra sancılar içinde ölüyorum ben..

Üşüyorum !
Çok üşüyorum..

Affet beni

Özge Özgen