Yürüdüğüm kadar bilirim.
Yollar, kaldırımlar da öykümün bir parçası, tanığı...
Giderek kentleşme girişiminde yitiyor, eski kaldırımlar...
Bir kaldırım bir yol...İkiyanı servi ağaçlarıyla bezeli ikiyanından sular koşan, merdivenli yol da, yitip gitti. Şimdi bir örnek taşlarla yapılı, ruhsuz bir yola yerini bıraktı ve yitip gitti.
Gece, ben, kaldırımlar ve yağmur...Yağmur başlayıp ta bulanık, sisli anılar yerlere indiğinde, zihnimin sinemasında şiirlerle sarmaş dolaş görüntüler parlayıp kopardı. Teneke çatılara çarpan iri yağmur taneleri koroya dönüştüğünde, ağır ve sağanak yağış altında, başına eski bir ceketi almış, sokaktan geçen bir kız çocuğu...Yine başındaki Erzurum ehramıyla iki eski konak arasında kalan yolu hızlıca geçiyor bir kadın. Yüzünü seçmek imkânsız...
Elinde telefon gözlerinden dökülen yaşları gecenin ışıklarında parlayan genç kadın nöbetçi eczanenin önünde telefonla konuşuyor. Gece 12'yi çoktan geçmiş...
Yağmur yağıyor, ağır sağanak...Giderek çevre yitiyor. Giderek ben de kopuyorum çevreden, adeta boyutlarım daralıyor.Şimdi ben kadarım. Nedense senin de aynı hislere o an konuk olduğunu düşünmeye başlıyorum. Yağmurun bilinmezlikler içinde aramızda bir iletken olacağı bir umut.Yağmur, sessiz bir cinneti de içinde taşıyor.Yağmur yoksa yollar. Gidilesi. Sanki her durakta yaşadıklarımın bir başka detayına uyanacağım.
Biliyorum bu duygu-düşünce denizinin hep gidilmemiş yerleri olacak...
Yollar iyi olsun elbet. Kışın geçmesini beklesinler. Beni beklesinler. Kentin çıkışında, dışında...
Çok saygımla.

sabrederim kalemin yazamadığı gerçeklere der gibi şiir.
çok güzel