4
Yorum
28
Beğeni
5,0
Puan
370
Okunma
Hayat treninde geçiyor ömür
Arada raylara vurur sert taşlar.
Ölüm Azrail’i gönderir dünür
Nikâh masasında solgun bakışlar.
Kalmak ister misin? diye sormuyor
Hareket edince asla durmuyor
Vakit doldu diye alarm vurmuyor
Zamanı gelince kendi yavaşlar.
Oturur yolcular cam kenarına
Kapılır gönüller yol efkârına
Mutluluklar kalır iken yarına
Masivada sürer gider savaşlar.
Her yolcunun bir gün zamanı gelir
Hayat treninden inerler bir bir
Kimi feryad eder, kimi sevinir
Takdir karşısında eğilir başlar.
Nûriye Akyol
Görsel alıntıdır.
5.0
100% (17)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz