yetim bir çocuk
elleri cebimde ağlıyordu
oysa ben soğuk bir kış gecesinde
romantik bir kar yağışıyla ıslanıyordum
üstüm başım acıya bulanmış
asırlık bir gözyaşı içindeydim

sonra kızıl bir yalnızlıkta kalıyordum
mor şiirlerin içinden geçer gibi
mavi okyanuslarda seni arıyordum
gök karanlık ve ürkütücü
bense sol yanımda saklıyordum tüm özlemlerimi
cebimde bir çocuk eli

ve sessiz bir sevdanın peşine takılıp
intihar eden bir şiir bırakıyordun ardında
sonra bir yıldıza saatlerce bakıp
sevdanın resmini çizmeye çalışıyordum
oysa bir duvar kadar soğuktu umutlarım
ve bir düşman ateşinde kalmış gibiydim
öyle zamanlarda bir çiçeğin yaprağına sığınıp
gözyaşımla umudumu çoğaltıyordum

ve yağmur sonrası
toprak kokan bir şiirde
filizlenen bir acıyı
güneşe tuttarak kuruttum
sonra güneş kızıllığında bir acıyı sahiplendim
güneşi hiç bu kadar soğuk bulmamıştım
yetim bir çocuk
elleri cebimde ağlıyordu

adımı dahi hiç bilmediğim bir çocuğum ben
ruhumu bir celladın eline bırakıp
yüreğimde yetim sevdalara mezar kazıyorum
ve ne zaman günahımdan arınsam
işte o zaman mezarsız bir şiir bulacağım yüreğime

sana yüreğimde bir gülüstan şehri biriktiriyorum
kardelen’le papatyanın eşit olduğu
mevsimlerin hep bahar koktuğu
çiçeklerin hiç solmadığı
yaprakların hiç dökülmediği bir şehir

sen uykunun en güzel yerindeyken
ben düşlerinde sana sarılmaya geliyordum
sen içimde çoğalan bir şiir’sin
bense içimde göç eden bir kış mevsimi
sonra fırtınalı bir yağmur yağıyor bedenime
ve sen bir kardelen gibi filizleniyorsun içimde
yetim bir çocuk
elleri cebimde ağlıyordu

ibrahim dalkılıç

11.12.2017
23.15 izmir