sonra uzak denizlerin tuzuyla yıkanıyor zaman
zamanın gözlerinde ince bir buğu
bundan sonraki durağım sonra

sonra döşeli kaldırımlardan geçiyorum
sonrayı dönüp
ilk sonraya sapıyorum

iki sokak sonra
kapısı sonraya açık bir evin
bahçesinde buluyorum kendimi

olgunlaşmış sonraların dallarını eğdiği
kuş yoksunu yorgun bir ağaç şimdi babam
bahçeye kök salmış öylece oturuyor
annem gergefine sonra işliyor
annem sonrayı hiç sevmiyor
annem basma eteğini ve çiçekleri seviyor
eteği adımlarını paket yapmış
bir sonraki sonrayı bekliyor
annem kendini hiç sevmiyor
annem kedileri ve bizi seviyor
seslenmek istiyorum
içimden bir ses sonra diyor
bırakıyorum sonraya sesimi
sonra ikisi de yok oluyor

uyanıyorum neden sonra
gördüğüm düşü hayra yormayı sonraya bırakıyorum
gökyüzüne bakıp bir yıldız çekiyorum
ayak ucuma
ışığını sonrası için saklıyorum
sonra yıldızı bırakıyorum

sabah oluyor musluğu açıp unutmak dolduruyorum bardağıma
boğazımdaki geceden kalma sonraları yutmalıyım
bir yudum
bir yudum
sonra bir yudum daha
yutuyorum

evimin geçmişe bakan küçük bir balkonu var
çıkıyorum
pişmanlık çekiyorum ciğerlerime
sonra bu kadar pişmanlık ağır geliyor
öksürüyorum birazını

nefesine anne yükleyen çocuklar sesleniyor
uzak bir denizden
aslında deniz ben
çocuklar içimde yüzüyor
çocuklar içimde gülüyor
çocuklar içimi üzüyor bazen
içim hep bir şeyleri özlüyor
içim içime küsüyor sonra
sonrayı bekleme hadisene derken

sonra hiçbir şey aynı kalmıyor
kırk çocuğumdan yirmisini kaybediyorum aniden
yağmur yağıyor kentin sonra aralarına
köprü altlarından akıyor kimsesizlik
ağlamayı sonraya bırakamıyorum
çıkıp ıslanıyorum
sonra koşuyor peşimden

toprak ölüm kokuyor
ölüm sonra koksun istiyorum
ölüm sonradan korksun istiyorum
tam tersi oluyor sonra ölümden korkuyor
ölüm sonrayı beklemiyor

sonrası yok biten nefesin
sonrası hep yoktan

bir dip cambazıyım
sonra üzerinde dengede durmaya çalışan
ellerimde kanatlarım
habire gökyüzüne doğru koşan

yükümü atıp uçacağım illaki
fakat sonradan

hicran aydın akçakaya