’aşkını helâl et’





kanadı kırılmış
bir serçe ürkekliğinde soluğum
ucu nemli kirpiklerine asıyorum
zamanın
hasret dumanlı nazarlarımı

sevmek yanmak derlerdi
ben ateşte yürüyorum

nereye baksam
yokluğun
nereye baksam
sensizlik
nereye baksam
yüzün
nereye baksam
hüzün

soğuk rüzgarlar yalarken
kırık pencerelerimi
içim ürperiyor
gözyaşlarım
bir çağlayana ulaşamadan buza dönüyor
solgun yanaklarımda
geceleri
gökyüzünün en parlak yıldızını söndürüyor
sağanak yağışlarım

ne olurdu sevgili

düşlerimin en karanlık yerinden
çıkıverseydin bir anda
kınalı bir eylül güneşi gibi
sarsaydın bedenimi
erguvani bir nehrin kıyısında
buluşsaydık seninle
bedenimin en kuytusundan
söküp çıkarıverseydin yalnızlığımı

ne olurdu sevgii

tılsımlı bakışınla
dudağımdaki kızıl gelincikleri güldürseydin
denizleri kuruturcasına
mavi mavi (b)aksaydın gözlerime
ellerimi tutsaydın
avuçlarımdaki zambaklar solmadan
saçlarımdaki hüzün çiçeklerini koparıp atsaydın

ama sen yoksun

yüreğimde dinmeyen bir sızı var
ve
içimin dipsiz kuyularında yankılanan hıçkırıklarım
yokluğun
bir hançer gibi saplanıyor bedenime
böyle gecelerde

gözlerin uçurumum ah yar

sen yoksun
ben senin yoksulunum
çay karası demli bir akşam çöktü gene
Bodrum üzerine
biraz ıslak
biraz yaslı
biraz buğulu
demleniyorum.

yoruldum sanki biraz
dinleniyorum