önce kuşlar
sonra yolunu kaybetmiş aşklar geçti göğümüzden
birbir döküldüler
dündüler…

tirtir titrerken bedenlerimiz
göğe yükseliyorduk parmak uçlarımızdan
ve yükseldikçe dağlanıyorduk
kuş konmaz kervan geçmez umutlarımızdan



uçuşan seslerimizin tozları
ışıldayan gözlerimizin arası
sürdük toprağımızı
kimbilir belki
yakalardık aşkı
huzursuz bacak sendromuna
yakalanmasaydı ayaklarımız



kanadık
içimizde koskoca boşluk
bir elimizde iğne bir elimizde iplik
göğü yamalıyorduk
dikiş tutmayacağını bile bile
sol elimizde kalan son maviyle
kendi mezarımızı kazıyorduk
ölümsüyorduk
gülümsemek haddimizi aşıyordu…

sen
göğsüne şiirler yazdığım
kuşlar çizdiğim adam
umutlarımı bağladığım son sancağım

sanatsal ağrılar peydahlıyorduk
konuştukça şiir
aklımızın renkleri çoğalıyordu
kapıları açılırken odacıklarımızın
büyüyordu içimizde su damlacıkları
ve durmadan yağıyorduk
kendi içimize
ıslak tablolar süslüyordu duvarlarımızı

sen
bulutlu rüyalarımın gündüz niyeti
allı pullu düşlerimin
son seferi
hadi gel yeniden sev beni…

sesimizi çaldı rüzgar
ahmakça ağlara takıldı uçurtmalarımız
ağlaşıyorduk
yer gök yırtılırken mazinin ensesinde
kırk haramiler sardı topraklarımızı
ayak sesleri yankılandı kalbimizin iç cebinde
kırkbin tövbe getirdik
kırk dereden atladık
sesimiz yettiğince
haykırdık
kabul görmedik
lanetlendik…

sen
terinin tuzlu sularında yandığım
yangınım
aşk gümüşse
hüzün altındı gözlerinde
ve gözlerin gülümsedi yüzüme

göğümden bir daha geçsene…

karlar ülkesinin nazlı gelinleri idik
buz kadar sağlam
su kadar kırılgan
döne döne düşerken
yeryüzü vakitlerine
aynı kaderin göbek bağından kesti Tanrı bizi
erimeye mahkumdu
ince
naif
bedenlerimiz
eridik.