1
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
820
Okunma
Deniz, dalgasıyla kırmış rüzgarın uğultusunu.
Güneşin köpüğünü salmış, öğütür sahilin kumunu.
Akşamın gözlerine düşen alacakaranlık,
Maviliğimin diliyle, söyler şarkısını ılık ılık...
Martılar, limanın çöplerini temzilerken
Ve çığlık atarak zerafetle üstünde uçarken.
Yol çiz ki bana teknem aşkımın umuduna varayım.
Kalbinden vurmak için, yayından bir ok atayım.
Sisli gözlerini görüyorum bana bakarken,
Peşime sensizliğin düştüğü izlenen gölgemden.
Kalbim çapasıyla, aşk denizinin açığına demir attı.
Yüreğim, derinliğindeki basınçla vurgun yedi sevgiden...
Yankılan, ölerek kollarına düşen akşamda aşkın;
Rengini soldurduğu ve boğulduğu gizemli sesin!
Böyle tuttum karanlığındaki uçsuz bucaksız yasını.
Denizin kalbinden ve rüzgarın ağzından çıkan ağıtını...
Figen ANAR / 11.06.2017
5.0
100% (1)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz