Beni duyman için,
Kalbim bazen seslenir.
Bebeğin elindeki çıngırakla,
Şiirlerimdeki satırların izleri gibi...

Sözcüklerime bakarım uzaktan.
Benden çok senindir onlar.
Acının sarmaşığıyla duvarına tırmanırlar.
Bu kanlı ayrılığın suçlusu sensin.

Karanlık yuvandan kaçsam da
Her şey seninle geliyor peşimden.
Yer aldığın boşluğu doldurandır onlar.
Yokluğun senden çok onlara tanıdık geliyor.

Burada sana söylemek istediğimi anlatacaklar,
Duy onları bilmeni istediğim her şey gibi.
Her zamanki gücüyle yine bir rüzgar getiriyor
Ve bazen sevdanın kasırgası sürüklüyor.

Dilimden çıkan başka sesleri duyuyorsun.
Dualarla ağlamaları, eski anıları seslendiriyorsun.
Sevgilim, sev beni, unutma, izle beni.
Şiir denizinin kasırgalı dalgaları üstünde boğ beni.

Satırlarım sevdamıza renk katıyor, sınırlarını çiziyor
Ve sen her şeyi öldürüyorsun, her şey seninle içimde yaşarken.
Bütün bu sözcüklerden sonsuz bir gökyüzü yapıyorum,
Toprak gibi doyuran, su gibi akan ve ateş gibi yakan
Sevginle ölümüne nefes alırken...

Figen ANAR / 11.06.2017